het schrijft zich
‘in taalstukjes de schop zetten’
houdt mij niet meer van de straat
stream of consciousness, fragmenten van taalstroom. Geen plot meer te volgen of te maken. Het wijst zich al lezend. Het rijgt zich aaneen
‘in taalstukjes de schop zetten’
houdt mij niet meer van de straat
stream of consciousness:
Ik lees gedachte op gedachte, het is duidelijk aangegeven, ik hoef het niet te begrijpen om het te volgen, zoals ik eigen gedachten ook niet begrijp als ik ze volg.
Dit boek leest echt als een trein. Zo vind ik lezen leuk, zo is het rustgevend als een treinraampje waarlangs landschappen, huizen, stations en mensen voorbij trekken.
Ik ben al blij dat ik niet in een plotterige constructie van gebeurtenissen verdwijn, die mij op sleeptouw willen nemen en saai zijn, bedacht, en zo spannend voorspelbaar.
Mensen van de ene ideologie die tegenover mensen met een andere ideologie staan, als zenders vol van zending, die knetterend kortsluiting maken, omdat ze niet goed verbonden zijn en dit boek definitief willen plaatsen; daar heb ik geen last meer van.
Ik lees en schrijf rustig verder