Desintegrerend geluk

Desintegrerend geluk
(soort bezinningscolumn)

Ik ben in de katholieke traditie grootgebracht, heb daarna best wel veel gezocht/onderzocht. Vooral ook in het boeddhisme. Ook in ‘wetenschappelijk denken’. Uiteindelijk heb ik nu wel een soort geborgenheid c.q. vrede in het bestaan gevonden door de aanvaarding van leven, natuur, lijden en het plezier/geluk, dat daar mee ook verbonden is, en waar het allemaal toe leidt, uiteindelijke de dood.

Om wat over het bestaan te zeggen, zoals nu, gebruik ik taal en helder denken die vanuit mijn ervaring is vormgegeven.

Dit wil ik nog op mijn manier als troubadour/kunstenaar/schrijver/publicist blijven doen. Ik blijf niet meer een soort goede en brede toepasbare ethische manier van leven ‘uitdenken’…

Van zoals ik nu ben, leef ik gewoon. En vanuit zoals ik nu leef, ben ik. Ik leef niet voor mezelf alleen. Ik geef me ook over. Ik kan soms zelfs een kruisteken maken dat plotseling zijn betekenis krijgt. Het lijkt er op dat alles uit elkaar valt en desintegreert. Ik zoek in ieder geval geen (nieuwe of andere) werkelijkheid meer om daar te zijn waar ik niet ben. Daar vind ik geen geluk.